Η αγωνία ενός ογκολόγου στην εποχή του SARS-COV2
- Τελευταία Ενημέρωση στις 27 Μαρτίου 2020
- Εμφανίσεις: 4704
Η εισβολή του κορονοϊού στη ζωή μας, ο αναγκαστικός εγκλεισμός και ο φόβος για το τι θα ακολουθήσει έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά από υπαρξιακές διερωτήσεις.
Ίσως βρισκόμαστε στο ξεκίνημα ενός εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής και η καθημερινότητά μας να μην είναι η ίδια.
Πόσο διαχειρίσιμος είναι ο καινούριος τρόπος ζωής της απομόνωσης, βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος και πώς θα συντηρηθεί;
Τα μέτρα της κοινωνικής απόστασης θα εξαγγέλλονται κάθε φορά σε μία νέα επιδημία, κάθε φορά που οι μονάδες εντατικής θεραπείας θα γεμίζουν;
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αυτό το νέο μέλλον. Απαραίτητο όμως να προσαρμοστούμε: καινούριος τρόπος ζωής, εργασίας και σύναψης σχέσεων.
Σαν γιατροί βρισκόμαστε μπροστά στην εφαρμογή ιατρικής πολέμου. Διαλογή ασθενών! Ο εχθρός αόρατος, ανίκητος; Είμαι σίγουρη πως ΟΧΙ!
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ για να μην φτάσουμε στην διαλογή.
Αν με ρωτήσετε αν φοβάμαι, θα σας πω ΝΑΙ. Φοβάμαι για τους ασθενείς μου, φοβάμαι για τους συναδέλφους μου, για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου. Αν αρρωστήσω; Γνωρίζω ότι με χρειάζονται αλλά είμαι και αναλώσιμη. Αν είμαι φορέας και δεν το ξέρω; Μπαίνω μουδιασμένη στις αίθουσες χημειοθεραπείας, μουδιασμένη εξετάζω αλλά ξέρω πως πρέπει να χαμογελώ, να δίνω ελπίδα, να δίνω οδηγίες στα τόσα ζευγάρια μάτια που με κοιτούν με αγωνία, φόβο, ασθενείς που πρέπει να σηκώσουν ακόμα ένα βαρύ φορτίο που επιφορτίζει την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική τους κατάσταση. Χρειάζονται ένα χέρι μόνιμα απλωμένο και σφιχταγκαλιασμένο με τον γιατρό τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και αυτό πρέπει να το στερηθούν. Το χάδι στο μέτωπό τους γίνεται με ένα ζευγάρι γάντια που αλλάζει πολλές φορές για να μην τους μεταδοθεί ο ύπουλος εχθρός.
Νοιώθω ενοχική, μήπως και δεν έχω πάρει όλα τα μέτρα προστασίας σωστά, μήπως και δεν τους χαμογέλασα με την ίδια δύναμη όπως έκανα πριν.
Οι ασθενείς μας είναι εξ’ ορισμού ανοσοκατασταλμένοι. Από τη διάγνωσή τους ζουν αγκαλιά με το φόβο της πάθησής τους και τώρα τους ζητούμε μια άλλη διαφορετική αγκαλιά, αυτή του φόβου της πιθανής μόλυνσης από τον ιό και να είναι απομονωμένοι. Τους διαβεβαιώνουμε όμως ότι δεν είναι μόνοι και σ’ αυτήν την μάχη. Είμαστε δίπλα τους, με το τηλέφωνο, το skype, τα mail. Τους διαβεβαιώνουμε ότι αυτό θα κοπάσει, θα βγούμε από τις φυλακές μας. Η ζωή θα συνεχίσει τον αδιάκοπο ρυθμό της. Αυτός ο φόβος πρέπει να γίνει οίστρος ζωής και κινητήριος δύναμη για να ανακαλύψουμε δυνάμεις μέσα μας που ενδεχομένως δεν είχαμε γνωρίσει.
Mπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτόν τον αναγκαστικό εγκλεισμό με ένα άλλο μάτι, καθώς μας βοηθάει να αναπτύξουμε εντονότερα μια επικοινωνία που λόγω των ρυθμών της ζωής είχαμε ξεχάσει. Μια επικοινωνία στα πλαίσια της οικογένειας και του σπιτιού που ενδεχομένως μπορεί να είχαμε απομακρυνθεί ακόμα και αν δεν το έχουμε καταλάβει. Σχέσεις επαναπροσδιορίζονται και η αγωνία όταν μοιράζεται αμβλύνεται.
Σαν γιατρός ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ τις ώρες που δεν εργάζομαι, ακούγοντας μουσική που είχα χρόνια να ακούσω όπως το café de l art, η διαβάζοντας κάποιο βιβλίο που πάντα έλεγα να αρχίσω και ποτέ δεν έκανα. Θα μιλήσω με τους γιους μου στο τηλέφωνο, θα συζητήσω μαζί τους για πράγματα που μπορεί λόγω της καθημερινότητάς μου να μην βρίσκαμε το χρόνο να κάνουμε, θα δω μια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου που πάντα μου άρεσε.
Παρ’ότι υπάρχει εθνικιστική απομόνωση απαιτείται παγκόσμια προσπάθεια για την παραγωγή και διανομή ιατρικού εξοπλισμού, testkits και αναπνευστήρων, ενίσχυση ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των ερευνητών με πνεύμα παγκόσμιας συνεργασίας και εμπιστοσύνης.
Η «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ προφήτεψε την σημερινή πραγματικότητα: «η ζωή του ανθρώπου απειλείται από έναν βάκιλο, που φεύγει στο τέλος, αλλά θα επανέλθει»…(1947)
Το ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ δεν είναι μια τιμωρία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι. Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να θυμηθείς πράγματα που σε κάνανε χαρούμενο και είχες ξεχάσει, να ασχοληθείς με πράγματα που ποτέ πριν δεν φανταζόσουν ότι μπορεί να κάνεις λόγω των ρυθμών της ζωής.
Μένουμε σπίτι γιατί είναι ατομική ευθύνη.
Μένουμε σπίτι γιατί είναι κοινωνικό χρέος.
Μένουμε σπίτι γιατί είναι ατομική συνέπεια.
Η συστράτευση αυτή είναι κοινωνική αναγκαιότητα για όλους μας. Μένουμε σπίτι για να είμαστε αύριο όλοι πάλι εδώ!
Η καταιγίδα θα περάσει. Δοκιμαζόμαστε όλοι. Θα βγούμε ΝΙΚΗΤΕΣ.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για να αλλάξεις. Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάκτηση. Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά. Ψυχρή υπομονή και ατελείωτη καρτερία. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα ν’αλλάξουμε. (από το θεατρικό έργο «Η απόφαση, DieMassnahme, 1930)
ΖΗΣΕ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ
ΑΘΗΝΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ ΟΓΚΟΛΟΓΟΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΓΕΝ.ΝΟΣ.ΠΑΤΡΩΝ ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ